Θα νιωσεις αμηχανα-αυτο ειναι σιγουρο,αλλα κατι που εχει μεγαλη σημασια,ειναι να'χεις μεγαλη εμπιστοσυνη στη Μαμα Αντονια.Θα σε καταλαβει μια σχεδον ακαταμαχητη διαθεση φυγης,κι εκει που θα΄'σαι ετοιμος να το σκασεις,θα δεις να στεκεται στο κατωφλι μια γυναικα τοσο χοντρη,που θα νομιζεις πως δε θα χωραει να περασει απο την πορτα.Αμιλητη,αγκομαχωντας απο το παχος,θα σε πλησιασει,θα σε ριξει στο κρεβατι,θα πεσει πανω σου και θα σε φιλησει στο στομα,βυθιζοντας τη γλωσσα της ως το λαρυγγι σου.Τη στιγμη που δε θα μπορεις να παρεις ανασα,εκεινη θα σηκωθει και θ'αρχισει να γδυνεται,χωρις να παψει να σε κοιταζει.Μην τρομαξεις.Θα σε κοιταζει με μισος.Ενα μισος ανελεητο,που θα δυναμωνει το αγκομαχητο της.Αυτη ειναι η Μαμα Αντονια.Θα δεις μια μαζα σκουρες σαρκες:κατι βυζια χοντρα σαν κολοκυθες,με ρογες μεγαλες σαν σφιχτες γροθιες,κι ενα βαρελι απ'οπου ξεφυτρωνουν δυο ποδια τερατωδη,αναμεσα στα οποια,κατω απο ζαρες λιπαρες θα μπορεσεις να διακρινεις το αραιο τριχωμα ενος κρυφου εφηβαιου.Θα διαπιστωσεις πως αυτος ο σαρκινος ασκος βρισκεται σε διαρκη κινηση και πως θ'αρκουσε μια μελετημενη μαχαιρια για να τον ανοιξεις και να σκορπισεις το γλοιωδες πλασμα σ'ολο το δωματιο.Εκεινη δε θα σου πει κουβεντα.Θα νιωσεις στριμωγμενος στα σκοινια κι απο το σημειο που θα βρισκεσαι θα τη βλεπεις να ιδρωκοπαει και να σταζει ασταματητα,θ'ακουσεις να βγαινει απ'αναμεσα στα ποδια της ενας ηχος σαν καποιος να ποδοπαταει βατραχια,θα δεις τ'ασπρα της ματια,θα δεις να κρεμεται εξω απο το στομα της μια γλωσσα απεριγραπτων διαστασεων,απο το τριξιμο των δοντιων της θα ανακαλυψεις το μεγαλειο των οργασμων της και βλεποντας το πηγαινελα του δεξιου χεριου της αναμεσα στα ποδια της θα καταλαβεις πως ειναι ακαταπονητη.Τοτε φοβισμενος απο τον ιδιο τον ερεθισμο σου,θα βογκηξεις εσυ,αλλα μην ανησυχησεις.Να'χεις μονο στο νου πως τιποτα που εχει να κανει με τον ποθο δεν ειναι χυδαιο.Θα πεταξεις τα ρουχα σου οπου βρεις και θα ριχτεις πανω σε αυτη τη μαζα αγκομαχωντας κι εσυ σαν σκυλι.Θα εχεις την αισθηση πως αυτη η ζεστη και λιπαρη σαρκα θα σε καταπιει.Θα φιλησεις,θα δαγκωσεις,θα προσπαθησεις να πληγωσεις,να προκαλεσεις πονο,πονο που απελευθερωνει,θα χτυπησεις με το φυλο σου την κρυφη οπη,θα πλανηθεις οταν θα νιωσεις το εργαλειο σου τυφλο κι αδεξιο να εφορμα και να αδειαζει χωρις να καταφερνει να κορεσει τον ποθο σου που οσο παει και μεγαλωνει.Θα θελησεις να κανεις κατι παραπανω,αυτο το κατι παραπανω της ντροπης,θα θυμηθεις πως εχεις κι εσυ γλωσσα και θα προσπαθησεις να τη χωσεις αναμεσα στα ποδια της,ομως η Μαμα Αντονια θα σε απωθησει.Τωρα ναι:θα ανασηκωθεις εντρομος,τωρα ναι:θα εχεις αηδιασει.Θα ντυθεις στο αψε-σβησε,θα πας να ανοιξεις την πορτα για να διαπιστωσεις πως ειναι κλειδωμενη απεξω....και τοτε,χωρις να το καταλαβεις,θα βρεθεις πεσμενος στα γονατα,ξυνοντας την πορτα και κλαιγοντας σαν παιδι.Θα κλαψεις ωρα πολλη.Θα περασεις απο το ανεξελεγκτο αναφιλητο στο αργο,σχεδον σιωπηλο κλαμα του αθωου κι οταν θα'χεις κουραστει θα στρεψεις το κεφαλι για να διαπιστωσεις οτι η Μαμα αντονια εχει ντυθει,ειναι καθισμενη στο κρεβατι και σε κοιταζει με καλοσυνη.Τοτε θα κλαψεις απο ντροπη κι εκεινη θα σε καλεσει κοντα της,θα σου χα'ι'δεψει το κεφαλι,θα σκουπισει τις μυξες και τα σαλια σου και θα σε ρωτησει αν αισθανεσαι καλυτερα ή αν θες να κλαψεις κι αλλο.Αν διαλεξεις το δευτερο μην ανησυχεις:την ωρα που θα βγαινεις απο το σπιτι η επιχειρηση θα σου κανει δωρο μια σταγονα λεμονι σε καθε ματι κι ενα παγακι για να ξεπρηστουν τα βλεφαρα.
Αν δεν εχεις πού να κλαψεις-Λουις Σεπουλβεδα
